Tibet – Nepal

 

Reisverslag van een fietstrekking van 2 vrienden doorheen de Himalaya

 

 

Copyright !

Alle foto’s op deze website zijn auteursrechterlijk beschermd.
Enkel na voorafgaandelijke schriftelijke toestemming kunnen
bepaalde foto's overgenomen worden mits vermelding van de auteur

All photos on this website are protected by copyright.
Only after prior written permission can
certain photos are taken over with the author's mention

 

Via Kathmandu vlogen Jack en ik naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet …

Ons doel : om vandaar een fietstrekking aan te vatten van 2 maanden door de Himalaya (Tibet en Nepal) met eigen fiets en 26 kg bagage.

Onze route : Lhasa – Kathmandu, via het Base Camp van de Mount Everest
op het grondgebied Tibet (North Face), vanuit Kathmandu naar Pokhara en een groot deel van het Annapurna-circuit (populaire voettrekking), daarna naar de terrai (laagvlakte van Nepal) en via het Chitwan National Parc terug naar Kathmandu.

voor spectaculaire landschappen met daarop onze “nietige” fietsjes …
zie zeker ook  : pagina “Nietig fietsje” onder  “Foto- en Fietsreportages”

 

hieronder de volledige fietsroute
2.220 (zware) km’s

 

Lhasa (3.650 m) is een ideale plaats om te acclimatiseren (aan de hoogte) en de Tibetaanse sfeer op te snuiven. We verbleven er 4 dagen in het oude stadsgedeelte op wandelafstand van het machtige Potala paleis (voormalige winterresidentie van de Dalai Lama) en de Jokhang tempel, de oudste en de heiligste tempel van Tibet (650 A.D.)

 

Op het einde van de oogst komen pelgrims van heinde en verre massaal op bedevaart om er in wijzerzin, wandelend met gebedsmolens in de hand, of prosternerend het heilig parcours (kora) af te leggen.

 

We hadden vooraf met een klein agentschap in Kathmandu goede afspraken gemaakt i.v.m. de (door de Chinese overheid) verplichte begeleiding van onze trekking door Tibet (individueel reizen in Tibet is immers onmogelijk). Zij hadden gezorgd voor onze speciale permit voor Tibet (incl. visum China) van 21 dagen. Na 4 dagen Lhasa restten ons nog 17 dagen fietsen tot de grens met Nepal.  Een gids en chauffeur (en schitterende kok !) waren onze begeleiders.  Het allereerste wat onze Tibetaanse gids ons in gebrekkig Engels meedeelde was dat het ten strengste verboden was te spreken over politiek en foto’s te nemen van politie of militairen.  Anders liep hij de kans zijn permit (en z’n broodwinning !) te verliezen.

De route Lhasa – Kathmandu, ook de Friendship Highway (FHW) genoemd (vanwege de gelijkaardige naam van de brug op de grens tussen Tibet en Nepal), loopt over de Tibetaanse hoogvlakte op een gemiddelde hoogte van meer dan 4.000 m (van 3.500 m tot 5.000 m).
Dit hoogplateau wordt doorsneden door valleien en rivieren waar nog aan landbouw en veeteelt gedaan wordt (vooral rond de steden Gyantse en Shigatse –  ook de graanschuur van Tibet genoemd).

Fietsen in Tibet is afzien van de wind, de koude en de hoogte

Het traject van de FHW telt 8 zware cols.  Indien je ook de afslag neemt naar het Everest Base Camp (EBC) kom je 6 keer boven de 5.000 m.

Meestal probeerden we tegen de middag de hoge passen te overbruggen om dan ’s avonds terug iets lager te overnachten.

indrukwekkend hoogteprofiel van Lhasa naar Kathmandu :
(from the book “HIMALAYA BY BIKE” van Laura Stone)

Het was niet uitzonderlijk om soms 4 à 5 uren aan één stuk te klimmen aan een snelheid van 5 à 6 km.  Helemaal boven op de passen was het zeer koud en was er enorm veel wind (gevoelstemperaturen tot – 20°C).  Ook het tekort aan zuurstof vraagt van je lichaam toch wel een niet aflatende inspanning.

 

Het leven op de Tibetaanse hoogvlakte moet hard zijn. Kinderen hebben een zeer droge en gesprongen huid en ontzettende snotneuzen.  Af en toe veegde onze kindvriendelijke kok hun snotneuzen met z’n handen schoon en bereidde daarna doodleuk onze maaltijd verder …

 

Bij één van de eerste passen ligt het prachtige turquoise-kleurige Yamdrokmeer
 (73 km lang – 3^e grootste van Tibet).  

De laatste jaren leverde de Chinese overheid een enorme inspanning om de FHW zoveel mogelijk te asfalteren (75 % ) en verder goed te onderhouden.

De politie is in het straatbeeld overal aanwezig :  in kolonne met Toyota Landcruisers en sirene en zwaailichten … wekken ze de indruk bijzonder belangrijk te zijn …

 

En dan, na een week fietsen … kwam de “afslag” naar de Mount Everest (een ommetje zware off-road van een 6-tal dagen). Vanaf de hoogste pas (de Gyatso La op 5.250 m) kregen we een machtig zicht op enkele Himalaya toppers (alle acht-duizenders) zoals o.a. de Makalu (8.463 m),  de Lothse (8.516 m), de Cho Oyu (8.201 m) en natuurlijk … de Mount Everest (8.848 m). Zo’n  indrukwekkende panoramische gezichten zullen voor eeuwig in ons geheugen gegrift blijven.

 

Bivakeren op 5.000 m met uniek zicht op de Mount Everest

Op weg naar het Everest Base Camp (EBC op grondgebied Tibet) kwamen we in het gehucht Rongbuk met het hoogst gelegen Boeddhistische klooster ter wereld.  In die omgeving sliepen we 2 nachten in onze tent op 5.000 m op een unieke plek oog in oog met de North Face van de Mount Everest … de allerhoogste !

De genoegdoening van dat moment is moeilijk te beschrijven … na dagenlang fietslabeur, afzien van koude stormwind, van de hoogte, het besef op eigen kracht met de fiets het basiscamp aan de Mount Everest te hebben bereikt, overnachten in een nietig tentje met schitterend zicht op de hoogste en machtigste berg ter wereld … werden we overweldigd door intens geluk … Ook waren we dankbaar omdat we voldoende kracht (en zuurstof) hadden gehad om ons doel te bereiken.

 

Met bijna alle beschikbare kleren (incl. wintervest) kropen we in de slaapzak.  We kregen het niet warm, hadden nachtmerries, werden weer wakker met beangstigend gevoel door tekort aan zuurstof … … terwijl we overmand werden door een bijzonder gevoel bij het besef van waar we ons bevonden.
Oorzaak van dit alles is natuurlijk de hoogte : op 5000 m bevat de lucht nog maar de helft van de hoeveelheid zuurstof die er op zeeniveau aanwezig is.
Op die hoogte moet je 4 tot 5 l water per dag drinken waardoor je natuurlijk ook ‘s nachts de warme slaapzak moet verlaten ….  Er zijn echt wel veel leukere dingen in het leven ! En dan maar hopen dat er geen verwilderde honden je komen ambeteren.

We fietsen ook nog naar het EBC op 5.200 m en vervolgden dan weer onze weg op het dak van de wereld richting Nepal.

Telkens bivakkeerden we op heel toffe plaatsen, langs meren, rivieren, nabij kleine dorpjes (met nieuwsgierige kinderen), tussen de yaks, maar ook in erg desolate steenwoestijnen waar de hevige stormwind ‘s nachts het slapen onmogelijk maakte vanwege de flapperende tent (soms vreesden we om met tent en al weg te vliegen).

(zandstorm – onze tentjes rechts aan  horizon)

 

Langste afdaling ter wereld …

En dan … de langste afdaling ter wereld … meer dan 150  km … van een hoogte van 5.000m naar slechts 632 m !  Een droom voor elke fietser, maar … vanwege een immense tegenwind die vanuit het Indische subcontinent tegen de Himalaya botst moet je toch nog hard trappen ! Een teleurstelling.

Na enkele weken van stenen, rotsen en zand kwamen we in het weelderige tropisch groen terecht.  Het was bijna onwezenlijk om opnieuw tussen de kleurrijke terrassen met rijstvelden, bananenbomen, reuzengrote vlinders te rijden en het geluid van watervallen en van 1000’en krekels te horen …
’s Morgens moesten we bij het naderen van de grens met Nepal nog erg oppassen voor gevaarlijke ijsvorming op de weg en ’s avonds was het snikheet en bevonden we ons in een subtropisch klimaat ! De contrasten konden niet groter zijn.

 

 

Na 17 dagen fietsen bereikten we de door verkeersopstropping geteisterde chaotische grens.  Terwijl we eerst het kraaknette Chinese politiecomplex met uitgedost personeel, erg sec en koel maar correct, passeerden voor een doorgedreven grenscontrole, kwamen we (na het oversteken van de Friendship bridge) in Nepal, waar iemand ons verwees naar een rommelig en arm Nepalees kantoortje.  Binnen zaten enkele ambtenaren rustig hun krant te lezen en bekommerden zich weinig om wie nu al dan niet een stempel zou zetten in onze paspoorten.

 

 

 

Ook het fietsen in Nepal is bikkelhard

Ondertussen hing alle bagage aan onze fiets (26 kg) en de kinderen begroetten ons met “Namaste” i.p.v. “Tachi Dele” in Tibet;  hier moesten we niet langer rechts maar links rijden.
De rustige rit door het “groene” Nepal eindigde in het drukke en erg vervuilde Kathmandu.

In Kathmandu genoten we van een goed bed, lekker eten en wat rust.

Na 2 dagen waren we toch weer blij om verder te fietsen naar Pokhara (de uitvalsbasis voor de Annapurnatrekkings). Ondertussen was de 1^e maand achter de rug.

Pokhara en z’n “lake” is een zalige en rustige plaats om te bekomen. Vanaf een nabij gelegen heuveltop Sagarkot heb je ’s morgens een mooie zonsopgang op de machtige Annapurnaketen

 

We namen eerst de “kleine” wegjes maar moesten ondervinden dat die toch wel bijzonder zwaar waren (altijd opnieuw dalen en stijgen en de weg in zeer slechte staat, soms 90 % fiets trekken/sleuren en slechts 10 % fietsen).  Op een bepaalde dag legden we van 07 u tot 19 u slechts 40 km af.

Ondertussen zaten we al volop op het Annapurna-circuit.  Het gevaar van hoogteziekte werd plots reëel toen we bij Muktinath waren. Een toerist overleed omdat hij niet tijdig was afgedaald.

 

Andere trekkers onderweg leken ons knettergek te vinden om deze voettrekking met de fiets en zware bepakking af te leggen (eigenlijk hadden ze wel een stuk gelijk – wij vonden dit met momenten zelf ook!).  Maar toch zou ik het nog steeds opnieuw doen (the challenge hé …).

De vele “schouderklopjes” onderweg van diezelfde mensen droegen bij om toch door te zetten ….
We volgden verder de oude karavaanroute en de kleine gehuchtjes zoals Tatopani met z’n warmwaterbron, Lete met z’n prachtig panorama, Marpha, Tukuche, het oeroude burchtdorpje Kagbeni (aan de grens met Upper Mustang, ooit verboden gebied waar we ook even het dorpje Dzong bezochten) enz …

 

Het is merkwaardig om op deze hoogte ammoniet fossielen te vinden … het bewijs dat de hoogste gebied op aarde vroeger de bodem van de oceaan was !

Het hoogste punt van het Annapurna-circuit, nl. de Thorung La Pass op 5.416 m werd te voet beklommen.

 

 

 

 

 

 

en daarna terug afdalen vanuit Muktinath

 

Tenslotte terug richting Pokhara

Van daaruit daalden we nog verder de Himalaya af naar de terrai (laagvlakte) om dan via het Chitwan National Parc (wildpark gekend omwille van zijn populatie eenhorige neushoorns en tijgers) terug naar Kathmandu te fietsen, het einde van onze fietstrekking…
2.220 (zware) kilometers …

 

!   mededeling :

Van deze fietstrekking werd er een uitgebreide fotomontage gemaakt ondersteund met tekst en mooie muziek.
Ze bestaat uit 2 delen van telkens 45 min (1e deel Tibet – 2e deel Nepal).
Je kan deze eventueel als avondvullend programma aanvragen. De opbrengst zal integraal ten goede komen aan kleine ontwikkelingsprojekten in de Himalayaregio.

 

Copyright !

Alle foto’s op deze website zijn auteursrechterlijk beschermd.
Enkel na voorafgaandelijke schriftelijke toestemming kunnen
bepaalde foto's overgenomen worden mits vermelding van de auteur

All photos on this website are protected by copyright.
Only after prior written permission can
certain photos are taken over with the author's mention